Οι μεγάλες ομάδες φίλοι μου δεν χαρίζουν ούτε λυπούνται καμία ομάδα... Για να έφτασε στον τελικό ο Ατρόμητος, πάει να πει ότι το άξιζε και ότι αν δεν τον πρόσεχε η ομάδα του Βαλβέρδε μπορεί και να το πλήρωνε στο τέλος...
Η κατάκτηση μπορεί να ήρθε δραματικά με αυτό το γκολ του Φουστέρ στο τέλος της παράτασης αλλά αυτή είναι και η μαγκιά μιας ομάδας που κάνει τόσα χρόνια πρωταθλητισμό... Δε συμβιβάζεται με τα πέναλτι, ψάχνει ως το τέλος το γκολ και στο τέλος εύκολα ή δύσκολα είναι αυτή που χαμογελάει...
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω δυο-τρια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση από αυτό το παιχνίδι... Αρχικά, δεν ήμουν τόσο σίγουρος για το πως θα αντιδράσουν οι Τάτος και Μήτρογλου αλλά αμφότεροι ήταν οι κορυφαίοι του Ατρόμητου στο ματς... Δεύτερον, για τον μόνο που ειλικρινά λυπήθηκα από την ομάδα του Δώνη ήταν για τον Ιτάνζ που περίμενε τη δική του ευκαιρία στα πέναλτι...
Τρίτον, αφού το είδε το όνειρο ο Δώνης με τον Φουστέρ, ποιος ο λόγος να ρίξει πάνω του τον αργό εώς πολύ αργό Ζουέλα; Τέταρτον, αν έπαιζε έτσι ο Φέτφα σε κάθε ματς, τότε πραγματικά δε θα έπρεπε να βγαίνει από την ενδεκάδα... Δυο κάθετες πάρε-βάλε στον Μιραλάς που δεν ήταν σε καλή βραδιά...
Τελευταίο θα αφήσω τον Χολέμπας... Είναι κρίμα να κριθεί η σαιζόν του με γνόμωνα αυτό το ματς... Για μένα ήταν ο καλύτερος αριστερός μπακ της χρονιάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου