Τώρα έχει αξία η κριτική

Φίλοι του blog, από σήμερα εκτός από εμένα θα μοιράζεται τις σκέψεις του μαζί σας και ένας καλός φίλος και ταλαντούχος δημοσιογράφος! Οι σκέψεις του μπορεί να μην αρέσουν σε πολλούς, όπως και οι δικές μου, αλλά το θέμα είναι πως για αυτό μιλάμε και γουστάρουμε αυτό που κάνουμε!

Προσωπικά, με τον νέο στη παρέα μας έχω διαφωνήσει άπειρες φορές! Παρόλα αυτά του αναγνωρίζω πως είναι δίκαιος και δε χαρίζεται πουθενά!

Είναι γνωστό πως οι νίκες πάντοτε απαλύνουν τις πληγές και κρύβουν τα κακώς κείμενα. Γι’ αυτό και μεγαλύτερη μαγκιά από το να μπορείς να δεις πίσω από αυτές στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν υπάρχει.

Έχω την αίσθηση ότι οι κορυφαίοι προπονητές, βλέπε Μουρίνιο, Σερ Άλεξ κλπ, τις ήττες δεν πρέπει να τις ξαναβλέπουν στο βίντεο. Τα κακώς κείμενα σε αυτές ούτως ή άλλως θα βγάζουν μάτι. Η κακή λειτουργία όμως της άμυνας πχ στη νίκη μπορεί να καμουφλαριστεί. Μόνο που αν στα επόμενα παιχνίδια τα ίδια λάθη επαναληφθούν, είναι δεδομένο πως κάποτε θα έρθει η στραβή. Το κακό, λοιπόν, πρέπει να το βρίσκει κανείς στη ρίζα του. Όταν αυτό έχει σκάσει, τα πολλά λόγια είναι μόνο για διαπιστώσεις.

Γι’ αυτό και θα ήθελα να σταθώ και σε δυο σημεία από τις νίκες αυτό το σ/κ των δυο «αιωνίων». Φαντάζομαι, θα είχα πολλά να πω και για την ΑΕΚ, όμως μόνη της έχει πέσει ένα επίπεδο κάτω (άλλη μέρα θα εξετάσουμε το πώς και το γιατί) και το να βλέπεις και τα δικά της παιχνίδια, όταν παράλληλα έχει ντέρμπι είναι μάλλον πολυτέλεια.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με χρονολογική σειρά και πρώτο τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έπαιζε το Σάββατο. Είναι αλήθεια πως έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα για το ματς με τον Ηρακλή. Όλα με «ευφάνταστους» τίτλους, όπως πχ «Τα είδε όλα ο Ζεσουάλδο», «Σισεμάνια» κλπ. Ο αθλητικός Τύπος στην Ελλάδα φαίνεται πως έχει φαντασία πεντάχρονου, αλλά τι να κάνουμε. Δεν γίνεται και αλλιώς, όπως έχουμε καταντήσει ως χώρα. Δυστυχώς και αυτός τη γενική πορεία της Ελλάδος ακολουθεί (να τονισθεί εδώ για να μην υπάρχουν αργότερα παρεξηγήσεις πως και εγώ δημοσιογράφος είμαι, όμως μακριά από αθλητικά έντυπα και οπαδικές μαλακίες). Το ζήτημα όμως είναι πως δεν μπορεί με μια νίκη να αποθεώνουμε και τα στραβά…

Είχε «χτύπημα» η SportDay προχθές στο πρωτοσέλιδό της ότι κέρδισε ο Παναθηναϊκός τον Πλεσί. Έλεος ρε συνάδελφοι. Ο άνθρωπος είναι ανέκδοτο για αμυντικός χαφ. Ψηλός, άτσαλος, δεν τρέχει να πάει στη μπάλα, τη χάνει εύκολα, κόντρα δεν κερδίζει και μέχρι στιγμής δεν έχει κόψει άνθρωπο. Μαζί με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα (ο οποίος πλέον έχει κουραστεί και κλατάρει) ήταν οι υπεύθυνοι για το γεγονός πως οι ποδοσφαιριστές του Ηρακλή έφταναν με χαρακτηριστική ευκολία έξω από την περιοχή του Τζόρβα. Ας το κοιτάξει επομένως κάποιος υπεύθυνος το ζήτημα, γιατί δεν έχει νόημα στον Παναθηναϊκό να επενδύουν στον συγκεκριμένο παίκτη. Δεν τον κρίνω βάσει ενός παιχνιδιού. Σοβαρά μιλάω πως δεν βλέπω σε αυτό το παιδί τα προσόντα για να παίξει στη θέση. Και μη μου πει κανείς ότι δίνει καλά τη μπάλα δίπλα του. Για να παίξεις αμυντικό χαφ πρέπει να πηγαίνεις στη μπάλα και να κόβεις τον αντίπαλο. Όπως κάνει ο Σιμάο. Που από αυτόν θα έπρεπε να ξεκινάει το κέντρο.

Όπως, για να πάμε και στην άλλη πλευρά, από τον Γιαννάκη τον Παπαδόπουλο θα έπρεπε να ξεκινάει η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού. Το παιδί είναι ο μόνος χαφ αυτή τη στιγμή που έχει ο Ερνέστο Βαλβέρδε που μπορεί να κόψει. Ο Ουρτάδο δεν τον έχουμε δει σοβαρά ακόμη και δεν μου γεμίζει το μάτι. Πολύ απαρατήρητος περνάει, την ώρα που σε αυτή τη θέση σε όλο τον κόσμο οι καλοί που παίζουν εκεί τρέχουν τόσο πολύ για να ρωτάνε οι εκφωνητές το τετριμμένο «μα καλά τον έχουν κλωνοποιήσεις;» Τα παραδείγματα άπειρα.

Ο Ιμπαγάσα πάλι σε καμία περίπτωση δεν είναι κόφτης ο άνθρωπος. Ο Ντουντού ένα αρχοντικό τίποτα (πρέπει να απολαμβάνει να βλέπει τους άλλους να τρέχουν γύρο του). Οπότε, Παπαδόπουλος και ξερό ψωμί θα έπρεπε να λέει ο Ισπανός. Ακόμα και τα δυο στα τρία γκολ τα χθεσινά από αυτόν ξεκινάμε. Απ΄όπου και να το πιάσει κανείς, ο μικρός θα έπρεπε να παίζει. Αλλά όπως φαίνεται είναι το εύκολο θύμα στο ποιος θα γίνει αλλαγή.

Και κάτι ακόμα για τον Ολυμπιακό. Θα έπρεπε να προβληματίζει πολύ τον Βαλβέρδε γιατί κάθετε η ομάδα του τόσο πολύ στην επανάληψη. Θα μου πείτε ότι λέω άλλα ‘ντι άλλων, όμως γνώμη μου και δεν αλλάζει πως οι «ερυθρόλευκοι» περισσότερο από ποτέ χθες «έκατσαν» μετά την αποβολή του Ίβιτς. Τότε ήταν που ο ΠΑΟΚ κατάφερε να βγει μπροστά και χάρη μόνο στον Μιραλά τελείωσε νωρίς το παραμύθι.

Αλλά ο Ολυμπιακός βγάζει το ίδιο πρόσωπο σε κάθε παιχνίδι φέτος. Πίεση στο πρώτο μέρος (ο Βαλβέρδε προφανώς και θέλει το διάστημα αυτό της πίεσης να αυξάνεται όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου), κλέψιμο της μπάλας μπροστά και γκολ με άναρχο τρόπο. Το θέμα, όμως, είναι πως η ομάδα του Πειραιά μετά μένει από δυνάμεις. Αλλά αντί να το γυρίσει ο Ερνέστο στο πιο αμυντικό, συνεχίζει την φουλ επίθεση. Έτσι ήρθαν άλλωστε και οι ήττες με Ηρακλή και Παναθηναϊκό. Και ναι μεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς, πως η συζήτηση δεν έχει νόημα, αφού ούτως ή άλλως στην Ελλάδα δεν είναι πολλές οι ομάδες που θα μπορούσαν να κοντράρουν στα σοβαρά τον Ολυμπιακό για να του κάνουν ζημιά στο β’ μέρος (ουσιαστικά μόνο ο Παναθηναϊκός, που έχει και καλύτερο υλικό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), όμως αν είναι να χτίζεται έτσι σοβαρά η ομάδα και για του χρόνου, τότε οι βάσεις μπαίνουν τελείως στραβά.

Αυτά για την ώρα. Αργότερα ίσως να τα πούμε για το πώς ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να χτυπήσει να πάρει βαθμό από τη Μπαρτσελόνα.

Ο ΑΡΔ