Αντίο σε έναν μεγάλο παικταρά...

Ο Κώστας Μήτρογλου είναι πλέον παίκτης της Φούλαμ και εγώ πιάνω τον εαυτό μου πρώτη φορά να έχω μόνο πικρά συναισθήματα για αυτή την μεταγραφή...


Είναι αλήθεια πως στηρίζω απόλυτα το στυλ προέδρου που πρεσβεύει ο Μαρινάκης. Δηλαδή να κάνει αυτάρκη τον Ολυμπιακό και να τον βάλει μέσα στο ευρωπαϊκό παζάρι αλλά στα πάνω ράφια. Δεδομένα, το κατάφερε. Είτε με την πώληση του ελεύθερου Βάις στο δεκαπλάσιο του κόστους του, είτε με το κόλπο γκρόσο με τον Μήτρογλου. Είτε ακόμη με την πόρτα στους Ιταλούς για τον Μανωλά σε προτάσεις που άγγιζαν τα οκτώ εκατομμύρια ευρώ.

Η περίπτωση του Μήτρογλου είναι αυτή όμως που με έχει κάνει να απογοητευτώ. Κυρίως γιατί έφυγε πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε, πιο νωρίς από όσο θα τον θέλαμε να παραμείνει στην ομάδα. Πρώτη φορά μετά την φυγή του Ζιοβάνι και μετά του Ζεβλάκοφ, έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλει να φύγει παίκτης από την ομάδα. Θα ήθελα να χτιστεί η ομάδα στην τρέλα και στο ταλέντο του πιστολέρο.

Βέβαια, ξέρω πως αυτοί οι ρομαντισμοί δεν έχουν θέση πλέον στην εποχή μας. Ίσως όμως θα πρέπει να συνεχίσει η ομάδα μέχρι να βρεθεί ο νέος Μήτρογλου. Δεν αρκεί μόνο να ψωνίζει από την Ελλάδα, αλλά να τους χρησιμοποιεί. Ποιος ο λόγος να πάρεις τον Αυλωνίτη αν δεν τον φέρνεις τώρα που θες σέντερ μπακ; Γιατί πληρώνεις τον Μαρκάνο την ώρα που έχεις πάρει ήδη στόπερ;

Αν ακούσω για Γιουνάιτεντ θα κλάψω από τα γέλια. Με τον Μαρκάνο δηλαδή την είχαμε σίγουρη την πρόκριση. Πάρε τον Αυλωνίτη, δώστου ματς για μισή σαιζόν και δες αν αξίζει να επενδύσεις πάνω του. Όπως και με τον Κολοβό. Έχει μείνει ένας Κάμπελ να τρέχει για δέκα και από φτερά ξεμείναμε! Για να μην μιλήσω για τον Διαμαντάκο που πρέπει να βάλει πάνω από τριάντα γκολ με τον Εργοτέλη για να επιστρέψει... Νέους Μήτρογλου μπορείς να χτίσεις μόνο έτσι.