Ελάτε, παραδεχτείτε το. Πολλοί γούσταραν τη τρέλα του Τζιμπούρ και τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Πολλοί επίσης έβγαλαν στην άκρη τα υπόλοιπα(σκληρός διαπραγματευτής, προτεραιότητα στο χρήμα αλλά και υπέρμετρη αυτοπεποίθηση σε σημείο αλαζονείας) ελέω της χρησιμότητας του...
Όμως τα πράγματα είναι απλά. Με Αλγερινό δε κάνεις προκοπή. Μη το δείτε ρατσιστικά(μιλάω καθαρά ποδοσφαιρικά) απλά η συγκεκριμένη χώρα έχει θέμα με τους ποδοσφαιριστές της. Όσο ταλέντο έχουν, άλλη τόση ποδοσφαιρική τρέλα κουβαλούν. Τάσεις φυγής συνεχώς που τις περισσότερες φορές μοιάζουν αυτοκαταστροφίκες... Έτσι λοιπόν φτάσαμε και στην φυγή των Αλγερινών από το λιμάνι και με όχι βελούδινο τρόπο αφού τα διαζύγια είναι συνήθως θυελλώδη όταν κάνεις με τέτοιους ποδοσφαιριστές.
Αν θα λείψουν οι υπηρεσίες τους; Σίγουρα, γιατί αμφότεροι ήταν παικταράδες. Το θέμα είναι πως με το ζόρι δεν έμεινε ποτέ κανείς σε μια ομάδα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για Αλγερινό που η ψυχολογία είναι το α και το ω στην απόδοση του.
Καλώς φεύγουν λοιπόν αλλά εδώ πρέπει ο Ολυμπιακός να το χειριστεί σωστά. Ή τους πουλάει όσο θεωρεί πως αξίζουν ή τους αφήνει να προπονούνται μόνοι τους. Δε νοείται ποδοσφαιριστής να κάνει ότι θέλει τον σύλλογο που αγωνίζεται. Ή βάζουν αμφότεροι νερό στο κρασί τους ή κερδίζει η ομάδα. Να κερδίσει μόνο ο παίκτης δε συμβαίνει ούτε στα παραμύθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου